Υποψία και εξομολόγηση! Ζώντας την απιστία

Δεν ξέρω τι να κάνω…. Νοιώθω χαμένη….. κουρασμένη…. Εξαντλημένη. Δεν κοιμάμαι καθόλου κλείνω λίγο τα μάτια μου και μετά από λίγο βλέπω εφιάλτες. Μου έχει γίνει εμμονή και αυτό πολλές φορές χωρίς να φταίω, από μόνα τους έρχονται τα σημάδια, τα βλέπω παντού. Τηλεφωνήματα, το μπουκάλι με την κολόνια το αδειάζει πάνω του κάθε μέρα, αλλάζει δέκα πουκάμισα μέχρι να βρει το κατάλληλο και το πιο αστείο το γυμναστήριο και η διατροφή. Μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί που του έλεγα να τρώει και λίγη σαλάτα και να σταματήσει να κάθετε στον καναπέ και η απάντηση ήταν «μια χαρά είμαι όπως είμαι». Ξαφνικά τα κάνει και τα δύο και το απολαμβάνει λέει. Ποιός!; Αυτός που μέχρι πριν λίγο καιρό νευρίαζε που τα πρότεινα.

 

Α! να μην πω και τα άλλα….. προχτές τον παρακολούθησα πήγαινε από άλλο δρόμο και όχι από εκεί που πάει συνήθως. Ψάχνω παντού ακόμα και στον ύπνο μου ψάχνω. Εκεί κάνω και συζητήσεις και καυγάδες που κάποτε είναι απολαυστικοί και άλλοτε με ξυπνούν από την ένταση. Και αφού ξυπνήσω ο εφιάλτης συνεχίζεται…. Παρακολουθώ συνέχεια που κοιτάζει, ποιάν κοιτάζει, πόση ώρα  …. καταλαβαίνω ότι ξενοκοιτά αν και δεν το παραδέχεται ποτέ. «Είσαι παράλογη, υπερβολική, ζηλιάρα και θέλεις να ελέγχεις τα πάντα, ακόμα και την ανάσα μου» λέει. Ε….. βέβαια πώς να μην τα λες αυτά, δεν φτάνει που το βλέμμα σου κόβει βόλτες θα κάνεις και παρατήρηση να καλυφτείς ….. 

 

Αν σας πω τους διαλόγους που κάνω συνέχεια μέσα στο μυαλό μου και τις εικόνες που βλέπω θα με πείτε τρελή. Είναι σαν να βλέπω την ίδια ταινία εδώ και μέρες μόνο που γίνεται με παραλλαγές ακούω συνέχεια στο μυαλό μου διαλόγους βλέπω εικόνες ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Σε κάποιους από αυτούς τους διαλόγους του θυμίζω ότι ήμουν πάντα εδώ κάποιες φορές μέχρι τα ξημερώματα για να συζητούμε όσα τον απασχολούν …. άλλες φορές για να τον φροντίζω όταν ήταν άρρωστος, του θυμίζω πόσα έκανα για αυτόν και πόσο τον αγαπώ. Σε κάποιους άλλους διαλόγους τον βρίζω του θυμώνω που όλα τα ποιο πάνω μου τα ξεπληρώνει με αυτό τον τρόπο (που δεν παραδέχεται κιόλας δηλαδή και με κοροϊδία). Το χειρότερο από όλα μόλις του πω τι υποψιάζομαι προσβάλλεται λέει.

 

Μετά από όλα αυτά πώς να μην είμαι εκνευρισμένη, πώς να μπορέσω να κοιμηθώ και αν τυχόν τα καταφέρω και κοιμηθώ πώς θα με πάρει ο ύπνος μέχρι το πρωί αφού με τον παραμικρό θόρυβο σηκώνομαι σαν ελατήριο. Κάποτε επειδή θέλω να δω αν κοιμάται δίπλα μου ή αν τυχόν παίζει με το κινητό του ή κάποιες άλλες φορές επειδή άκουσα τη γάτα έξω (που ποτέ μέχρι τώρα δεν την άκουα, οι πατημασιές της έχουν γίνει πολύ δυνατές από τότε που ξεκίνησα να υποψιάζομαι τι συμβαίνει).  Φοβάμαι να μιλήσω στους φίλους, τι να πω ότι υποψιάζομαι ότι με απατά; Ντρέπομαι…. Τι θα σκεφτούν για εμένα….. σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι εγώ φταίω και θα μου σύρουν τα εξ αμάξης…. και αν το πω και δεν είναι αλήθεια θα τον προσβάλω, αν το πω και με βγάλουν τρελή; Η περηφάνια μου δεν με αφήνει να το συζητήσω…. Νοιώθω μόνη φοβάμαι πώς να το αντιμετωπίσω φοβάμαι τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τον κόσμο, το ρεζίλεμα.

 

Τελικά δεν είχα άδικο, το παραδέχτηκε. Είναι μια κοπέλα λέει που τη γνώρισε τυχαία. Προς το παρών δεν ξέρω πολλά θέλω να μάθω τα πάντα και δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Οι πιο πάνω εφιάλτες και τα σενάρια έχουν γίνει πιο έντονα. Δεν φτάνει που είχα όλες τις συζητήσεις στο μυαλό μου τώρα πλέον σκέφτομαι και άλλα …. αυτά που με απορρίπτει σαν γυναίκα…. καταλαβαίνετε. Τότε το μυαλό μου ή η φαντασία μου οργιάζουν.  Πλέον κατασκοπεύω τα πάντα. Παρακολουθώ καταστάσεις λογαριασμών, τηλέφωνα, προχτές κάρφωσα και το αυτί μου στην πόρτα τον άκουσα να μιλά σιγά. Αφού σκέφτομαι ότι αν ήμουν ντεντέκτιβ θα ήμουν η καλύτερη. Το ξέρω ότι μου κάνει κακό όμως θέλω να μάθω, θέλω να ξέρω τι συμβαίνει.

 

Είναι λέει πιο μικρή μου και όταν τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό δεν μου απάντησε και αυτό μου τη σπάει ακόμα περισσότερο. Τί ρωτώ και εγώ….. είναι πιο μικρή πιο ωραία είναι ενδιαφέρον έχει ζωή να του προσφέρει. Σας τα λέω συγχυσμένα αλλά είναι όπως τα νοιώθω και εγώ σε σύγχυση είμαι. Μια σύγχυση που με εξαντλεί και το σώμα μου και το μυαλό μου δεν έχουν άλλη δύναμη. Μέσα σε αυτό το παραλήρημα κάποιες φορές θυμάμαι και εμένα τον αυτοσεβασμό μου και την αξιοπρέπεια μου λέω αλλά μετά πάλι σκέφτομαι ποιάν αξιοπρέπεια με όλα αυτά που έκανε αυτός και τον έχω ακόμα σπίτι μου.  

 

Α ναι! Σε όλα αυτά εκείνο το τσιγαράκι που κάπνιζα κάποτε έγινε πακέτο και βάλε όσο για τα ψώνια που έκανα τον τελευταίο καιρό δεν λέγονται (δεν πειράζει όμως, το αξίζω….. αν νομίζεις ότι θα κάνεις δωράκια στη …… που μπήκε στη ζωή μας κάνεις λάθος. Θα σου τινάξω την κάρτα στον αέρα. Το δικαιούμαι άλλωστε, τόσα χρόνια πρόσεχα για εμάς τώρα θα πληρώσεις). Τίποτα όμως δεν με κάνει να αισθάνομαι καλά. Έχω γυρίσει και το σπίτι ανάποδα, για να αλλάξω τι διάθεση μου, να ησυχάσω τα νεύρα μου, να αλλάξω την ενέργεια του σπιτιού να κάνω αλλαγή. Τίποτα….

 

Αύριο τελικά θα τηλεφωνήσω στους φίλους μας. Θα τους πω να του μιλήσουν να τον θυμίσουν ότι δεν πρέπει να τα κάνει όλα αυτά μήπως τα καταφέρουν να τον κάνουν να δει τι κάνει. Δεν θα κάτσω να προσεύχομαι για την επιστροφή του πρέπει να κάνω κάτι. Θα πάρω και τον αδελφό του και την μητέρα του και τους άλλους μας φίλους θα το πω σε όλους. Θα τον απειλήσω κιόλας. Ποιος νομίζει ότι θα πάρει το σπίτι πώς θα τα καταφέρει, θα μπει σε ενοίκιο χάχα τότε είναι που θα σε αφήσει η μικρή. Δεν θα τον αφήσω να καταφέρει τίποτα.

 

Τελικά δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τον πήραν όλοι τηλέφωνο…. χάλια. Θύμωσε. Από τη μία θέλω να κλαίω για τον εξευτελισμό για όλα αυτά που μαθαίνω για όλα αυτά που ξέχασε για όλα αυτά που ζήσαμε και από την άλλη κλαίω για εμένα πώς κατάντησα έτσι. Δεν με αναγνωρίζω πια…. Κάποτε είχα χιούμορ ήμουν κοινωνική, καλή στη δουλειά μου, τέλια στο σπίτι. Είχα ενέργεια να δημιουργήσω να ζήσω να φτιάξω και να βρεθώ παντού στο δευτερόλεπτο. Τώρα τίποτα, το μόνο που κάνω είναι ότι παρακαλώ κάποιον που κάποτε με λάτρευε και με παρακαλούσε να είμαστε μαζί.

 

Σήμερα μου έκαναν και παρατήρηση στη δουλειά. Το χαρτομάνι που έχει μαζευτεί στο γραφείο μου δεν έχει προηγούμενο. Δεν μπορώ να ασχοληθώ με τίποτα όμως. Το μυαλό μου είναι θολό και όλα γυρίζουν γύρω από τη σχέση μου.

Τέρμα θα ασχοληθώ με εμένα. Θα πάω λίγο στις φίλες μου και θα μπω ξανά στο γυμναστήριο που έχω να πάω εδώ και ένα μήνα. Ίσως πάω και στον διαιτολόγο θα πάρω και τον πλαστικό να δώ αν μπορώ να κάνω κάτι για να γίνω πιο ελκυστική. Αυτή η κυτταρίτιδα είναι χάλια. Πήγα, είναι όλα διαφορετικά δεν έχουν νόημα. Αν και κάποιες φορές κάτι γίνεται κάποιες άλλες τίποτα. Κενό, θυμός, ανησυχία, πόνος.

 

Τώρα με βασανίζει κάτι άλλο…. Όλα αυτά τα φανταζόμουν πολύ πριν του πω κάτι, δεν έλεγα τίποτα φοβόμουν…. Φοβόμουν ότι αν έλεγα ότι ξέρω ή ότι έχω καταλάβει τότε όλα θα αποκαλύπτονταν και εγώ θα έχανα το παιχνίδι. Σκέφτομαι ότι η αντίδραση μου ήταν εντελώς λανθασμένη. Αν ίσως έκανα όλα τα άλλα να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αν του μιλούσα από την αρχή δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά.

 

Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο με πήρε και η μαμά σήμερα να μου πει να πάω στην εκκλησία να προσευχηθώ. Σε ποιόν Θεό να προσευχηθώ σε αυτόν που με πρόδωσε; Σε αυτόν που με ξέχασε; Σε αυτόν που δεν νοιάζεται πλέον για εμένα. Θεός χάχα σιγά να μην υπάρχει τι μπούρδες πίστευα τόσα χρόνια. Ήμουν και πιστή τρομάρα μου.

 

Το ίδιο και οι φίλοι, με έχουν απογοητεύσει. Δεν μου λένε τίποτα. Ίσως και να το χαίρονται ή να παίρνουν το μέρος του από μέσα τους. Είμαι μόνη κανείς δεν με καταλαβαίνει και δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Δεν τους παίρνω τηλέφωνο με αναζητούν κάποτε αλλά τι να τους πω. Το μέλλον μου τα σχέδια μου οι στόχοι μου όλα έχουν καταστραφεί.

Αν βρίσκεται τον εαυτό σας να ζει αυτό το σενάριο μην νοιώσετε ούτε παράξενοι ούτε αφύσικοι. Είναι η φυσιολογική αντίδραση σε μια πραγματικά τραυματική εμπειρία. Ίσως κάποιοι από εσάς να τα έχετε ζήσει ίσως και να τα έχετε ζήσει μέσο κάποιον άλλον και αυτός ο θυμός αρχικά και μετά η κατάρρευση του εαυτού και του σύμπαντος μας είναι αυτό που συνήθως συμβαίνει όταν αποκαλυφτεί μια απιστία. Ο σκοπός που έγραψα αυτό το κείμενο σήμερα είναι για να σας πω ότι αυτά που ζείτε τόσο έντονα είναι η φυσιολογική αντίδραση που έχουμε στην είδηση αυτών των νέων.

Με αφορμή όμως αυτό θέλω να μιλήσω για κάποια πράγματα που μας βάζουν ακόμα σε πιο σκληρά συναισθήματα. Η κατασκοπία είναι μια διαδικασία που σίγουρα σκοπός της είναι να μας δώσει αποδείξεις ή επιβεβαίωση. Στην πραγματικότητα μπαίνοντας σε αυτή την διαδικασία η αναζήτηση επιβεβαίωσης μετατρέπεται σε εμμονή και περισυλλογή περισσότερων στοιχείων. Σταματήστε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. Δεν ωφελεί σε τίποτα ήδη ξέρετε τι συμβαίνει. Σίγουρα όσα στοιχεία και να μαζέψετε το μόνο που εξυπηρετούν είναι να σας πονούν περισσότερο. Αν σκέφτεστε να δικάσετε μέσο τον ευρημάτων μπα…. μάλλον δεν θα τα καταφέρετε. Δεν έχει κανένα νόημα. Είναι και μια από τις παγίδες στις οποίες πέφτουμε σε αυτές τις περιπτώσεις.

 

Αν μετανιώνετε για τον τρόπο που αντιδράσατε ή που χειριστήκατε την κατάσταση αυτό είναι που θεωρήσατε πιο σωστό τη δεδομένη στιγμή. Εξάλλου κάποιες φορές το μυαλό παίζει παιχνίδια και δεν θέλατε να ντροπιαστείτε με υποψίες. Ή δεν θέλατε να αποκαλύψετε κάτι που δεν ξέρατε πώς να διαχειριστείτε μετά. Όπως και να έχει το «Αν» που συχνά χρησιμοποιούμαι στη ζωή μας «αν έκανα αυτό…. Αν έλεγα εκείνο» το μόνο που κάνει είναι να μας προσφέρει τύψεις και ενοχές σε κάτι που τότε θεωρήσαμε ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε.

Οι φίλοι και πολλές φορές οι ελπίδες που δίνουμε στο όταν θα μιλήσουν στον/στην σύντροφό μας είναι συνήθως υπερτιμημένες. Οι φίλοι μπορούν να κάνουν καλό αν ο δέκτης είναι πρόθυμος να συζητήσει με τον φίλο του για αυτά που θέλει για τον ίδιο. Τα πράγματα όμως δεν είναι εντάξει όταν ο ένας από τους δύο από φίλος γίνει δάσκαλος, ηθικός καθοδηγητής ή αναλάβει την υπεράσπιση της/του συζύγου.

 

Όπως φαίνεται πιο πάνω όσοι βιώνουν αυτή την κατάσταση έχουν κάποτε παράπονα από τις αντιδράσεις που έχουν οι φίλοι τους. Πολλές φορές το να βρίσκομαι σε μια δύσκολη φάση της ζωής μου μπορεί να φαντάζει δύσκολο για τους φίλους μας. Ίσως να μην ξέρουν πότε έχουμε ανάγκη μόνο από αυτιά που ακούν πότε έχουμε ανάγκη από στήριξη και πότε μπορούν να μας μιλήσουν για αυτό και τι να μπορούν να πουν. Μην τα βάζετε με τους φίλους είναι εκεί επειδή προφανώς νοιάζονται. Προσέξτε μην απομονώνεται τον εαυτό σας γιατί με αυτό τον τρόπο δημιουργείτε μοναξιά και απομόνωση. Αν θεωρείτε ότι οι φίλοι σας δεν σας θέλουν τώρα επειδή δεν είστε διασκεδαστικός ή πολύ κοινωνικός αυτό που ουσιαστικά κάνετε είναι ότι αρνείστε την στήριξη και ίσως και την συμπαράσταση που έχετε ανάγκη αυτή τη στιγμή.
 

Τα ψώνια, το τσιγάρο και όποια άλλη συνήθεια μπει στη ζωή σας τώρα μπορεί να φαίνεται αρχικά ότι μας ξαποσταίνει από το άγχος η πραγματικότητα όμως είναι ακριβός η αντίθετη. Κάποιες φορές αυτό γίνεται γιατί το βλέπουμε σαν παυσίπονο και άλλες φορές γίνεται για εκδικητικούς λόγους. Το τσιγάρο η υιοθέτηση ενός όχι και τόσο καλού τρόπου ζωής αποδεικνύει στον σύντροφο (θεωρούμε) το πώς μας έκανε να νοιώσουμε. Τελικά όμως η εκδίκηση μπορεί να μην στείλει ποτέ το μήνυμα και η συνειδητοποίηση ότι αγόρασα τόσα πολλά πράγματα και δεν τα έβγαλα καν από τις τσάντες ή ο πόνος στο λαιμό και το κεφάλι από το πολλή κάπνισμα και η εξάρτηση που ανάπτυξα από αυτό δεν είναι καθόλου βοηθητικά.

 

Ο θυμός για τον Θεό είναι πολύ φυσιολογικός σε αυτό το στάδιο αφού κυρίαρχο συναίσθημα είναι η εγκατάλειψη και η απογοήτευση. Ίσως να νοιώθετε εντελώς αποσυνδεδεμένη/ος.  
 

Σαν συμβουλή μην κάνετε κάποια ιδιαίτερη αλλαγή στον εαυτό σας τώρα και αφήστε ακραίες λύσης τύπου πλαστικής χειρουργικής στην άκρη. Η λύση δεν είναι εκεί.

Έχω ήδη πει αρκετά και για να μην παρατήσετε το κείμενο στη μέση θα τελειώσω με το ότι συνήθως η ανάσα που δίνουμε στον εαυτό μας για να ξεκουραστεί από όλο αυτό το παραλήρημα είναι όταν ξεκινήσουμε να μας καταλαβαίνουμε, να δίνουμε νόημα σε αυτό τον πόνο και να στηρίζουμε τον εαυτό μας. Ξέρετε αυτό που συνήθως μας κάνει να βουλιάζουμε είναι η έλλειψη πίστης ότι θα τα καταφέρουμε να πατήσουμε ξανά γερά και να νοιώσουμε αυτά που πραγματικά μας αξίζουν. Ξεχνούμε τις αξίες μας και μάλλον είναι καιρός να θυμηθούμε ότι είμαστε σημαντικοί για πολλά και πολλούς και πάνω από όλους για τον ίδιο μας τον εαυτό. Εύχομαι αυτό το στάδιο να κάνει ένα όχι πολύ μακρύ πέρασμα και να πάτε σύντομα ίσως στα πιο ουσιαστικά ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το θέλω να μείνω ή θέλω να φύγω. Τι είναι η αγάπη και πώς την εκφράζουμε ή εκφράζαμε και τι μας οδήγησε εδώ, να σταματήσουμε το δικαστήριο και την καταδίκη των ενόχων και να σταθούμε μπροστά στους φόβους και στις ανασφάλειες για μια καινούργια αρχή με ή χωρίς τον/ την σύντροφο. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σε κάποιους εύκολα και σε κάποιους δυσκολότερα. Η πραγματικότητα είναι ότι τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που στην πραγματικότητα τίποτα από όλα τα πιο πάνω δεν είναι απλό. Δύναμη, αποδοχή, κατανόηση και πάντα προχωρούμε μπροστά με ότι αυτό και αν σημαίνει.

Μαρίνα Ζανέττη
Σύμβουλος Ψυχοθεραπεύτρια
Τηλ. 25 762686