ΜΟΝΑΞΙΑ

Στις μέρες μας είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο παρόλα αυτά καθόλου συνυφασμένο με τη φύση μας αφού ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ων. Είναι πολλές οι θεωρίες που λένε ότι μια από της βασικές ανάγκες του ανθρώπου είναι και αυτή της συντροφικότητας και θεωρείτε τόσο σπουδαία που μπαίνει ελάχιστα πιο πάνω από τις φυσιολογικές μας ανάγκες για επιβίωση, δηλαδή το νερό, το φαγητό και την ασφάλεια μιας στέγης.

 

 

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από συντροφιά και σύνδεση. Ο λόγος που το έχουμε τόσο ανάγκη είναι γιατί χρειαζόμαστε να συναισθανθούμε να παρηγορήσουμε και να παρηγορηθούμε, έχουμε ανάγκη την τρυφερότητα, την επιβράβευση, την επικοινωνία, τον σεβασμό, τη διασκέδαση, την αγάπη, το κίνητρο, την ανταλλαγή ιδεών, την ανταπόκριση, ένα κοινό σκοπό. Όλα αυτά όμως σίγουρα δεν μπορούμε να τα κάνουμε μόνοι μας και σίγουρα δεν μπορούμε να τα κάνουμε με ένα πλήθος ανθρώπων αλλά ψάχνουμε αυτούς στους οποίους μπορούμε να τα εκφράσουμε και να τα δώσουμε με ανιδιοτέλεια και αυθορμητισμό. 

 

 

Όσους και αν ρώτησα μέχρι τώρα όλοι μου λένε ότι είναι ωραία να έχουμε την ώρα μας στο δικό μας χώρο στη δική μας «σπηλιά» για να ανασυγκροτηθούμε και να βάλουμε τον εαυτό μας σε τάξη. Όταν όμως αυτή η σπηλιά μετατρέπεται σε φυλακή τότε η ομορφιά της μοναχικότητας γίνεται μοναξιά και αυτό είναι σαν δηλητήριο που μας κατατρώει. Όπως όλα τα συναισθήματα και η μοναξιά μπορεί να επηρεάσει το σώμα, το νου και την ψυχή μας. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτά δεν δουλεύουν ανεξάρτητα αλλά όλα μαζί φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα. Αν χρειάζεται να πω περισσότερα για να γίνω καλύτερα κατανοητή σκεφτείτε πώς είναι όταν έχουμε ένα σωματικό πόνο (φυσιολογία) αμέσως επηρεάζεται ο τρόπος σκέψης μας που μπορεί να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από αυτόν τον πόνο ή να γίνεται πιο αρνητικός και παράλληλα επηρεάζεται και το συναίσθημα. 

 

 

Γιατί άραγε να απομονωνόμαστε και να γινόμαστε αυτό που δεν θέλουμε;

Πολλοί είναι οι λόγοι που αν ξεκινήσουμε να τους απαριθμούμε μάλλον δεν θα μας φτάσουν οι σελίδες. Αν χρειάζεται να αναφέρω μερικούς θα σταθώ περισσότερο στους φόβους που μας εγκλωβίζουν και μας απομονώνουν ή μας αποξενώνουν. Ο φόβος της απόρριψης ή η εμπειρία μιας κακής σχέσης είτε φιλικής είτε ερωτικής μπορούν συχνά να μας κρατήσουν σε απόσταση από τον κόσμο κάνοντας μας αρχικά να πιστεύουμε ότι η κυριαρχία της μοναξιάς είναι ότι καλύτερο. Αυτές οι απογοητεύσεις από κάποιες δυσλειτουργικές ή αποτυχημένες σχέσεις γίνονται ακόμα βαρύτερες αν ξεκινούν να υπάρχουν από τον καιρό της προεφηβικής ή της εφηβικής μας ζωής. Είναι αρκετά εύκολο να αφομοιώσουμε το ότι αν σε αυτή την περίοδο της ζωής μας δεν καταφέρουμε να έχουμε επιτυχημένες σχέσεις τότε ο φόβος και η ανασφάλεια μας μπορούν να γίνουν μεγαλύτερα.

 

 

Ο λόγος είναι απλός ….. το αποτέλεσμα της «αποτυχίας» γίνεται κριτική η οποία μας κυνηγά και μας λέει ότι κάτι δεν κάνουμε καλά ή ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα ή μια γενίκευση αυτού που ζήσαμε στο ότι όλος ο κόσμος είναι αρνητικός, κακός και κόσμος ταλαιπωρίας. Σκεφτείτε λίγο το αποτέλεσμα αυτών των σκέψεων. Η πιθανότητα μιας αυτοτιμοριτικής και εξευτελιστικής συμπεριφοράς απέναντι στον εαυτό μας είναι τεράστια. Για να μην ακούγονται μεγάλα σαν λόγια αυτά που λέω θέλω να δώσω και ένα παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια της ζωής μου αλλά και της επαγγελματικής μου πορείας είναι πολλές οι φορές που άκουσα το εξής: «….. μετά από αυτό που συνέβηκε με τον/την τάδε άνθρωπο/φίλο/σύντροφο δεν θέλω να ξαναδώ αυτή την παρέα, θέλω να εγκαταλείψω αυτή μου τη συνήθεια ή το χόμπι (που μπορεί να αρέσουν πολύ στο άτομο) ή θέλω να απομακρυνθώ από τους πάντες και τα πάντα γιατί αισθάνομαι ότι ρεζιλεύομαι, εξευτελίζομαι όταν τους αντικρίζω». Ας δούμε λίγο τι σημαίνει αυτό. Πρώτο ξεκινώ με το αρνητικό που είναι το αποτέλεσμα αυτού που συνέβηκε και όχι με το τι έμαθα, προχωρούμε σε αυτοκριτική και παράλληλα καταλήγουμε να ερμηνεύουμε το πώς σκέφτονται οι φίλοι μας χωρίς όμως να έχουμε την ικανότητα να το κάνουμε αυτό αφού τα συμπεράσματα μας είναι εντελώς αυθαίρετα. Είναι αστείο αλλά πολλές φορές δεν ρωτούμε καν τι σκέφτονται ή πώς αισθάνονται για αυτό που συνέβηκε. Απλά ερμηνεύουμε…..

 

 

Το αποτέλεσμα αυτής της απομάκρυνσης φυσικά είναι μια πιο έντονη περίοδος αυτοτιμωρίας και απομόνωσης. Μιας απομόνωσης που όσο περίεργο και αν ακούγετε είναι πολύ ανακουφιστική για το άτομο το οποίο την βιώνει μόνο και μόνο γιατί δεν προσπαθεί να μετακινηθεί από αυτό το δεδομένο. Αυτή η παθητική στάση απέναντι από το οποιονδήποτε πρόβλημα είναι ικανή να μας αφήσει μόνους αφού θα καταλήξουμε να χάσουμε εκτός από τα δεδομένα μας που μπορεί να είναι άνθρωποι και τις συνήθειες και την αυτοεκτίμηση μας.

Η σύγχυση της εκτίμησης του εαυτού μας με την ανασφάλεια και το φόβο των σχέσεων δεν συναντιούνται εύκολα. Ξέρετε το ναρκισσιστικό στοιχείο του τύπου εγώ δεν αξίζω να είμαι με «τέτοιους» ανθρώπους μπορεί εύκολα να μας σφραγίσει της πόρτες και να μας αφήσει απ’έξω. Αυτό προκαλεί και άλλες δυσκολίες. (Στη βιασύνη μου να καταγράψω τις σκέψεις μου αντί να πω τη λέξη δυσκολία, ξεφύτρωσε στο μυαλό μου αρχικά η λέξη πρόβλημα. Η σειρά όμως δεν είναι αυτή πρώτα περνάμε από τη δυσκολία και αν η δυσκολία μας κατακτήσει τότε γίνεται πρόβλημα). Μια από αυτές μπορεί να είναι και η αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Καθώς απομακρυνόμαστε από τον κόσμο υπάρχει η πιθανότητα να απομακρυνθούμε και από αυτά που πραγματικά μας αρέσουν με την δικαιολογία της ματαιότητας. Η κατάληξη αυτού είναι η υπέροχη θέση του θεατή. Το να βλέπω τη ζωή να περνά από μπροστά μου σαν θέατρο να μπορώ να κρίνω, να γελάσω μαζί της, να κλάψω αλλά όλα αυτά από μακριά. Χωρίς να έχω ουσιαστικές εμπειρίες.

Αντιλαμβάνομαι ότι ο μονόλογος μου όλο και μεγαλώνει και έτσι δεν θα σας κουράσω άλλο απλά αφού διαβάζεται αυτό το κείμενο θεωρώ ότι σας ενδιαφέρει το θέμα της μοναξιάς. Πάρτε λίγο χρόνο και σκεφτείτε τι είναι αυτά που σας αρέσει να κάνετε και τι είναι αυτό που τα κρατά τόσο μακριά σας; Τι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αν προσπαθήσετε να τα βάλετε στη ζωή σας; Ας σκεφτούμε λίγο τα δικά μας σφάλματα που μας οδηγούν στην απομόνωση και ας δώσουμε λίγο περισσότερη σημασία σε αυτά που έχουν σχέση με τον δικό μας εαυτό και όχι με τους άλλους. Κάτι άλλο που είναι αρκετά σημαντικό είναι η συνειδητοποίηση των πραγματικών μας αισθημάτων, των αναγκών μας αλλά και του τι ζητούμε από τις σχέσεις μας. Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε αυτά.

Αν βρίσκεται ευχάριστες ή έστω ενδιαφέρον τις απαντήσεις σκεφτείτε αν θέλετε να κάνετε κάτι για αυτό. Αν νοιώθετε ότι δεν έχετε στήριγμα για να ξεκινήσετε τον αγώνα για να φύγετε από τη μοναξιά κοιτάξτε καλύτερα γύρω σας ίσος μπορείτε να διακρίνετε κάποιο δικό σας άνθρωπο που να μπορείτε να του ζητήσετε βοήθεια. Αν και πάλι αυτό δεν υπάρχει μην το βάζετε κάτω προσπαθήστε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Το να μένουμε εγκλωβισμένοι στις συνήθειες μας να είναι το ευκολότερο όμως όχι και το πιο ευχάριστο.

Θα τελειώσω με τον σκοπό της μοναξιάς γιατί πολλές φορές ο λαβύρινθος στον οποίο μπαίνουμε μας κάνει να αποσυντονιστούμε από το λόγο τον οποίο κάνει την μοναξιά να μας επισκεφτεί που είναι να συνειδητοποιήσω ότι θέλω ανθρώπους στη ζωή μου. Μπορεί να θέλει να μας δείξει κάποιους δυνατούς δεσμούς που έχουμε και δεν δίνουμε σημασία. Μας θέλει να ψάχνουμε τους λόγους που είμαστε μόνοι μας. Η μοναξιά μπορεί να παρουσιαστεί και με την επαφή αφού όσο μεγαλώνουμε οι πολλοί δεν έχουν πλέον σημασία αλλά η επαφή καρδιά με καρδιά σημαίνει πολλά!

 

Ευχαριστώ που μου αφιερώσατε το χρόνο σας και αν κάποια από τα παραπάνω ισχύουν για εσάς καλή δύναμη και μην τα βάζετε κάτω ξεκινήστε την προσπάθεια σήμερα!

Μαρίνα Ζανέττη
Σύμβουλος Ψυχοθεραπεύτρια
Τηλ. 25 762686