Oι δίαιτες υπάρχουν παντού και συζητούνται παντού. Σε όποιο τραπέζι και να καθίσουμε όποια κουβέντα και να ανοίξουμε το θέμα της δίαιτας ξεπετάγεται για να μας προκαλέσει για συζήτηση. Οι εφευρέσεις άπειρες. Ξεκινάμε από τη δίαιτα του αστροναύτη μέχρι αυτήν του ανανά. Βάζουμε το σώμα μας να παίζει γιο γιο αφού ξεκινάμε και σταματάμε συνέχεια χωρίς να αναλογιζόμαστε το αν είμαστε σε θέση να το κάνουμε τη δεδομένη στιγμή. Αφήνουμε πίσω μας τη συναισθηματική μας κατάσταση που είναι ο πρώτος λόγος που επηρεάζει τη διατροφή μας.
Μερικά παραδείγματα: "Πού έχουν χαθεί όλοι, νιώθω τόση μοναξιά και βαριέμαι θέλω πάρα πολύ να κάνω κάτι. Τώρα που έχω όρεξη να βγω έχουν όλοι χαθεί δεν είναι κανένας δίπλα μου....." "Τρέχω, τρέχω τρέχω και σταματημό δεν έχω. Δουλειά, συνάδελφοι, σπίτι, δουλειές για το σπίτι, το παιδί, οι φίλοι, ο/η σύζυγος, οι συγγενείς, η κοινωνική ζωή όλα έχουν ένα πρέπει που δεν με αφήνει να ησυχάσω......." "Κανένας... δεν είναι κανένας δίπλα μου.... ποτέ δεν υπήρξε.... όλα να τα κάνω μόνο με τον εαυτό μου και αν δεν τα καταφέρω το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ κανένας δεν θα ρωτήσει αν χρειάζομαι κάτι"
Συνήθως, μετά από τις πιο πάνω καταστάσεις μπορούν να συμβούν δύο πράγματα. Το ένα που είναι πολύ βοηθητικό είναι να βρούμε το συναίσθημα που μας φωνάζουν όλα τα πιο πάνω και να αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Το δεύτερο που δεν βοηθά είναι να βρούμε ένα κουτί με γαριδάκια μια τεράστια σοκολάτα και να χωθούμε πίσω από τη γεύση και την γλύκα τους. Αυτό μάλλον ακούγεται παράξενο παρόλα αυτά εντελώς πραγματικό.
Βάλτε τον εαυτό σας σε αυτή την κατάσταση για να καταλάβετε ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας γενικότερα, όταν το επιτρέψουμε. Κάθομαι στο σπίτι, μόλις έχω τελειώσει από μια μέρα στη δουλειά, γεμάτη με παράπονα, κούραση και ευθύνες. Έχω ανάγκη να μιλήσω για όλα όσα συνέβησαν και απλά να ξεφύγω από τη μονοτονία. Παίρνω τηλέφωνο μια φίλη και έχει ήδη οργανώσει να βγει με κάποιους άλλους φίλους της. Εγώ δεν πάω μαζί τους γιατί δεν θέλω, θέλω μόνο την παρέα/συντροφιά της φίλης μου. Οπόταν τι μου έχει μείνει; Ο καναπές και η τηλεόραση. Τέλεια απόψε έχει και μια ταινία που μου αρέσει πολύ και πραγματικά θα το διασκεδάσω. Θα βάλω κρασάκι και θα κόψω τυριά. Θα ανοίξω και το κουτί με τα αμύγδαλα που ταιριάζουν πολύ με τα τυριά και έχω και τις αγαπημένες μου σοκολάτες στο ντουλάπι και θα είμαι σούπερ...... Η ταινία πραγματικά ήταν τέλεια αλλά τι ήθελα και τα έφαγα όλα αυτά; Αηδία ..... Δεν έχω αφήσει ούτε κομματάκι από τη σοκολάτα έχω καταβροχθίσει όλα τα αμύγδαλα και όσο για το τυρί.... ταίριαζε πολύ με το κρασί (όσο το έτρωγα). Όσο για το μπουκάλι που άδειασα μου έφερε μια ζάλη που δεν έφτανε η κούραση που μου τρυπούσε το κεφάλι τώρα το κρασί κάνει το κεφάλι μου να μοιάζει με οικοδομή που τις κάνουν γενική ανακαίνιση.
Κάπως έτσι ανταλλάσσουμε τα συναισθήματα μας με το φαγητό. Αυτό συμβαίνει με πολλά συναισθήματα όπως η μοναξιά, η ανία, η θλίψη, η ανησυχία, το αίσθημα του αβοήθητου, η ντροπή, ο φόβος και άλλα. Ένας τρόπος για να καταλάβουμε αν τρώμε συναισθηματικά ή αν τρώμε γιατί πεινούμε είναι να ελέγξουμε το πότε και το τί τρώμε. Όταν τρώμε για συναισθηματικούς λόγους δεν προσέχουμε καθόλου την ποιότητα του φαγητού μας και μπορούμε να αρκεστούμε σε εύκολες λύσης όπως φαγητά κατεψυγμένα ή ιδιαίτερα λιπαρά. Αγοράζουμε πανεύκολες λύσεις που δεν είναι καθόλου υγιεινές (ειδικά αν τις καταναλώσουμε σε μεγάλες ποσότητες) όπως σοκολάτες, παγωτά ή κάτι παρόμοιο. Σίγουρα στο πιάτο μας δεν βρίσκουμε λαχανικά, σαλάτες ή κάτι που θέλει διαδικασία για να φτιαχτεί. Τρώμε χωρίς να πεινάμε χωρίς λόγο και ακόμη και ο τρόπος που τρώμε είναι διαφορετικός. Όταν τρώμε συναισθηματικά το κάνουμε με λαιμαργία και η απόλαυση δεν υπάρχει.
Γιατί το κάνουμε αυτό; Πρώτον γιατί είναι η εύκολη λύση παρόλα αυτά γίνεται εντελώς αυτόματα χωρίς σκέψη για το εύκολο ή το δύσκολο. Δεύτερον, ο τρόπος που ζούμε τα συναισθήματα μας είναι κάτι που μαθαίνουμε από παιδιά. Το μαθαίνουμε από τους γονείς, την κουλτούρα και τον τρόπο που μεγαλώνουμε γενικότερα. Κάποιες οικογένειες μαθαίνουν τα παιδιά τους ότι δεν πρέπει να γελάνε σαν χαζοχαρούμενα και άλλες ότι δεν πρέπει να κλαίνε σαν μωρά (ή και άλλα). Η κουλτούρα επίσης παίζει ρόλο σε αυτό. Στον τόπο μας για παράδειγμα μέχρι πρόσφατα το οικογενειακό τραπέζι ακόμα και οι θέσεις που κρατούμε σε αυτό ήταν απαραίτητο. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής όμως μας απομακρύνει από το τραπέζι και έτσι τρώμε σε δίσκους εύκολες τροφές απλά και μόνο για να καλύψουμε την υποχρέωση που έχουμε στο σώμα μας. Ακόμα και αυτό μας απομακρύνει από πολύ βασικές ανάγκες, αισθήματα και δεσμούς.
Το φαγητό όπως μάθαμε από τη βρεφική μας ηλικία μας φροντίζει, μας ανακουφίζει και μας κάνει να νιώθουμε τουλάχιστον ηρεμία. Μεγαλώνοντας και φυσικά εντελώς υποσυνείδητα πλέον όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν. Το κακό είναι ότι καταπνίγουμε τα συναισθήματα μας που φωνάζουν για κάτι που έχουν ανάγκη και τα ανταλλάσσουμε με το φαγητό. Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηρίζουμε τον εαυτό μας και τους άλλους όταν βλέπουμε τις διατροφικές τους συνήθειες να είναι ιδιαίτερες. Ας σταματήσουμε να το κάνουμε γιατί το σώμα μιλά όταν το στόμα σιωπά.
Αν και εσείς βρίσκεται τον εαυτό σας πάνω από ένα πιάτο ή να κάνει συχνά συντροφιά με γαριδάκια, σοκολάτες και όλα αυτά τα καλούδια ή ακόμα αν η σχέση σας με το φαγητό είναι εχθρική σταματήστε να κατσαδιάζετε τον εαυτό σας μόνο ως προς την πράξη και ακούστε τι συμβαίνει μέσα σας. Σίγουρα θα βρείτε κάτι που αν το χειριστείτε θα είναι σαν να ανακαλύψατε θησαυρό.
Μαρίνα Ζανέττη
Σύμβουλος Ψυχοθεραπεύτρια
25 762686
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου